'Maar genoeg over mij...'

Met haar grote Dior zonnebril op haar neus zit ze parmantig tegenover je op het terras. Nippend aan haar rosé terwijl ze je van achter haar oogkleppen minachtend opneemt. Je schuift je glas wat heen en weer, wendt je blik naar beneden en onderdrukt de neiging om op je mobiel te kijken voor de tijd. Zij daarentegen neemt geen enkele moeite belangrijke berichten op haar Blackberry te negeren.

Alle gespreksonderwerpen aan het tafeltje zijn al aan bod geweest. Je hebt met oprechte interesse geïnformeerd naar haar studie. Naar haar huisgenoten. De stage. Haar liefdesleven, waar ze, zoals het hoort, niet teveel over wil loslaten. Ze zegt nog net niet: ‘Daar laat ik mij niet over uit’. Je leeft helemaal mee met haar spannende intakegesprek voor die super baan en spreekt haar moed in. Je voelt je niet alleen haar interviewer, maar je hebt óók nog de eer om haar persoonlijke life coach te zijn.

Een interviewer en een life coach hebben in ieder geval één ding gemeen. Het draait om de persoon die jij vragen stelt of coacht. Het gaat dus niet om jou. Een belangrijk punt om te onthouden. Het gaat niet om jou. Toch vraag je jezelf af waarom je hier bent. Waarom heeft ze voorgesteld eens ‘lekker bij te praten’? Als het praten vooral van één kant komt en jij zoekt naar iets om te zeggen zoals je zocht toen je je Chanel lipgloss kwijt was?

Tussen het wijn nippen en het glas heen en weer schuiven door heeft er zich een ijzige stilte voltrokken. Het is nu alleen een kwestie van lege blikken uitwisselen. Gelukkig! Er wordt wat gezegd! Uit haar mond nota bene. Wel iets in de richting over jouw mislukte studie. Daarna volgt er nog een grappige anekdote over je crush op een sukkelige jongen. ‘En ben je nou een kilootje aangenomen?’ is de belangstellende vraag die tactisch aan je word gesteld nadat je je broodje tapenade achter de kiezen hebt.

Ze vertoont kenmerken met de venijnige meiden uit Gossip Girl en vooral de blikken en vileine opmerkingen heeft ze onder de knie. Maar ach! Het is toch iets, een stukje interesse in jouw toch nog voor haar boeiende leven. En het is beter dan die opmerking over die –voor jou onzichtbare- immense gerstekorrel op je neus, zoals er bij de vorige bijeenkomst gezegd werd.

'STOP! Genoeg over jou! Hoe gaat het eigenlijk met mij?!!'

3 zoenen en de belofte ´we bellen elkaar nog´. Dan is de onewomanshow over. Wie wie belt, dat blijft onduidelijk. Maar je weet dat jij diegene niet bent die de telefoon als eerst in handen neemt...

Kennen we haar allemaal niet? De diva vriendin?

Oeps, lang niet gepost. Smoesjes? Heb ik niet. Wel heb ik mijn blogtitel veranderd.