Komt een angsthaas bij de dokter

Gisteren had ik een wat ik noem ´baaldag´. Ik werd aangezien voor tienermoeder, ontmoette McDreamy en droeg onbewust een zusteroutfit naar het ziekenhuis.

Al om 8 uur s’ ochtends zat ik op de fiets naar het ziekenhuis .Vooraf maakte ik me nogal druk: ‘Wat nou als ik het niet kan vinden?!’. Mijn moeder stelde me gerust: ‘Zelfs debielen vinden de weg in het ziekenhuis, dus jij ook’. Uiteraard doolde ik aldaar wel even rond, maar werd ik naar mijn plaatsje gewezen door een chirurg die volgens mij net uit de O.K. kwam. Zó Grey´s Anatomy!

Toen ik me ging melden kruiste ik het pad van een Goodlooking Guy in artsentenue. Knapper en jonger dan McDreamy, laten we het daarop houden. Ik dacht ‘o gottegot als ik die maar niet krijg!’ Want hello stuntelgedrag! De vrouw achter de balie keek me veelbetekenend aan, alsof ze mijn gedachtes kon raden. En jij raadt het ook al, ik moest met GG mee. Behalve een leuk koppie had hij een enorm bekakt accent en dat neemt toch wel wat sexappeal weg. Toch deed ik stotterend mijn verhaal.

Er moest een foto van m’n voet gemaakt worden, stelde GG. Stress, stress! Wat nou als..? Blijvend letsel, verlamming, oh oh oh. Als een hyperventilerende hypochonder zat ik in de wachtkamer. Foto gemaakt, weer terug naar GG. Die vertelde me dat de foto niet duidelijk genoeg was en ik weer terug moest. Mijn stresslevel was bereikt, dus waggelde ik weer ‘vrolijk’ naar de röntgenafdeling.

‘Ach, sorry hoor dat het net misging! Zo vervelend he, dat wachten. En je zit natuurlijk ook met je kindje!’ zei de röntgenfotografe. Kindje, kindje??! ‘Ik heb geen kind!’ zei ik benauwd. Ik weet wel hoe het kwam, want ik zat geamuseerd een peuter toe te lachen in de wachtkamer, dit ter afleiding van die knipogende veertiger schuin tegenover me… De vrouw dacht de peuter van mij was.

Na in totaal 3 uur apathisch wachten en de Vriendin en Libelle doorgespit te hebben, kwam het Uur des Oordeels. Godzijdank. Niets ergs te zien op de nu wel geslaagde foto´s. Alleen wat oefeningen mee voor thuis. Huppelend verliet ik het ziekenhuis, op naar de uitgang. Aangeklampt door een man: ‘Zuster, zuster!’ (draag nóóit wit in een ziekenhuis als je geen zuster bent), mezelf afvragend hoe je een rolstoel inhaalt die de weg aan alle kanten verspert (je hebt immers geen bel, subtiel kuchen dan maar) en stiekem kijkend naar alle leuke co’s…

Toch is het niet mijn favoriete uitje, naar het ziekenhuis. Zijn jullie ook bang voor de dokter?

Kamperen op pumps

Help. Over een paar weekjes is het zover. Ik moet weer kamperen. Kamperen doet mij denken aan Birkenstocks en afritsbroeken. En aan Smac en aangebrande pannenkoeken. Als ik aan kamperen denk, dan krijg ik een brok in mijn keel. Word ik een beetje misselijk.

Voor een meisje dat het liefst jurkjes en open sandaaltjes draagt, is kamperen een hele omslag. Ik word uit mijn comfortzone gehaald, letterlijk en figuurlijk.  Met een kampeer-esque outfit bij elkaar rapen als punt 1 op de kamperen-is-een-ramp lijst. Een tent opzetten, ook niet mijn favoriete karwei. Laat ik ook altijd aan andere kampeer gekke, iets te vrolijke mensen over. Het is immers al zwaar genoeg om je geliefde spullen in een versleten reistas te gooien. Je vergeet ook altijd wat essentieels, zoals je toilettas of kookwekker.

Van slapen komt bijna niets terecht. In een tent is het namelijk of heel benauwd, of heel koud. Het stinkt er altijd naar gras of naar de zweetvoeten van je medekampeerders. Vaak lig je dan ook op gras of op de zweetvoeten van je medekampeerders, die niet blijven stil liggen in hun diepe slaap (zij wel!). Dan die vervelende muggen die er op mysterieuze manier in de tent zijn gekropen. En spinnen in élke hoek. Gelukkig weet je met je Ipod na een uurtje in slaap te sukkelen.

Maar mijn allergrootste kampeer ergernis is: ’s nachts wakker worden en naar de wc moeten.

Maar mijn allergrootste kampeer ergernis is: ’s nachts wakker worden en naar de wc moeten. Want zie maar eens die tent uit de komen in het donker, zonder languit over een tentharing te gaan en iedereen wakker te gillen. Zie maar eens in het donker aftastend je roze Louboutin pumps* te vinden, waar nu een slak zich in heeft genesteld. Gelukkig ziet dan niemand je met een wc-rol in je hand over het kampeerterrein lopen.

Brak word je wakker. Het is niet de halve fles rosé** van gisteravond die er in heeft gehakt, maar het zogenaamde kampeerbedje dat lek was. Tijd om je op te frissen dus. Iedereen ziet jou nu wel in je Hello Kitty pyjama naar de douches lopen. Make-up loos. Eenmaal aangekomen mag je ook fijn een uur wachten. Als jij eindelijk aan de beurt bent, wordt er op de deur gebonsd. Je doet er te lang over, opschieten!

Maar er zijn ook genoeg leuke dingen hoor. Marshmellow’s eten, kampvuren en de barbeque bijvoorbeeld. En de gezelligheid van de kampeer gekke mensen. Maar het allerleukste: weer in je eigen bedje liggen. Weer je eigen krultang, je stijltang en al je nagellakjes tot je beschikking. En geen gras.

Ach, ik zal dat éne nachtje kamperen wel doorkomen. Hopelijk.

* instapschoentjes van Zara

**halve fles cola light, ik drink niet, maar rosé klonk logischer in dit verband      

Houden jullie ook niet van kamperen of stel ik me aan?

I'm a Carrie

Mijn voorbeeld, mijn idool, mijn alter ego. Ja ik weet het zeker, I´m a Carrie. Als in Bradshaw.

Bruin haar met blonde highlights? Check. Krullen? Check. Geobsedeerd door kleding, schoenen en tassen? Check. Naam beginnend met een C? Check. Eeuwig single? Ch…

Maar dat zijn nog maar één paar dingen die we gemeen hebben.

Net als Carrie bevind ik me weleens achter de laptop, mijmerend en voor mezelf uitstarend, terwijl ik een column schrijf met een inslag naar mijn persoonlijke leven. Alleen krijg ik er niks voor betaald. Waardoor ik ook iets minder te besteden heb en mijn  kast niet volstaat met Manolotje’s en Choo’s en niet volhangt met Valentino’s en Dior’s, maar met H&Mmetjes en Zara’tjes. Maar de shop en kledingobsessie, die is duidelijk aanwezig. Het meisjesachtige gegiechel, het  stuntelige, onhandige gedrag als we in ongemakkelijke situaties zijn.

In een roze tutu a la Carrie de straat over gaan, het is wat gewaagd in Nederland. Maar in New York, waar het wemelt van de eigenzinnige fashionista’s, is dat normaal. En daarom wil ik ook naar de US. Geen rare blikken van fashion nobody’s als je iets anders aan hebt dan het gebruikelijke tenue; een jeanslegging en Uggs. En ik wil óók zo’n appartement met zo’n trap, waarop je kan zitten dagdromen in je mooie Dior jurkje, nippend aan een frappucchino en een sigaret in je hand. Van roken houd ik eigenlijk niet, maar als Carrie het doet staat het zó stijlvol.

Maar alleen shoppen en kleding, we hebben meer aan ons intelligente hoofd. Zoals het twijfelen, eeuwig twijfelen. Doet Carrie dat bij haar relaties, ik doe dat bijvoorbeeld met een studiekeuze. Of bij het kiezen van een ijsje. Allebei houden we van schrijven. Carrie heeft er haar beroep van gemaakt, ik moet dat nog even regelen. En allebei zijn we heel klein. Wat wel jammer is dat ik nog geen maatje 34 heb, maar wat er nog niet is, kan nog komen. Verder heb ik helaas geen gay friend, en dat lijkt me juist zo leuk. En daten met een man die 10 jaar ouder is, is ook echt niet aan mij besteed.

Als je ons zo naast elkaar zou zien lijken we misschien niet erg op elkaar. En we schelen eigenlijk ook 15 jaar. But, I’m totally a Carrie! Welk SATC-karakter zijn jullie?

Meisjespraat

(opgevangen, op één enkele na, de 1e, uiteraard! ;) )

Au!

´Je lijkt net Barbie´ zegt mijn zusje.

´Barbie van Barbie, of die van Oh Oh Cherso?’

‘Die laatste.’

(na een make-up experiment met veel bronzer en roze supershiny lipgloss)

Jaloers

A:‘O mijn god! Heeft ze nou die Maximizer BH aan?’

B: ‘OMG! Ja! Volgens mij heeft ze er 2 over elkaar heen!’

Even later, als het meisje haar vriendinnen begroet met een knuffel en 3 zoenen

A: ‘Haaaaay schat!’
B:‘Meid! Hoe is hét? Wat zie je er goed uit! Leuke outfit!’
C ‘Echt waar? Dank je!’
(vriendinnengroepje wacht op het terras op hun medevriendin zie ze al de verte aan zien komen)

Meen je dit nou?

‘Maakt hij me niet… dik?’

‘Nééé! He-le-máál niet!’

‘Zal ik niet een maatje groter proberen?’

‘Wel nee! Je bent hártstikke slank!’

‘Echt? Maar mijn kont, lijkt die niet huge hierin?’

…

‘Ehm… ik vroeg je wat?’

‘Hmm, wat zei je? Ja, echt heel erg. Echt superleuk! Ik zou hem doen!’

(2 vriendinnen in H&M, de passende vriendin heeft een iets te strakke broek aan en haar vriendin geeft ‘advies’ terwijl ze zichzelf bewondert in de passpiegel)

 Moeilijke kwesties

‘Matt sms’t :‘Ik ben in de stad’.

‘Alléén dat? ‘

‘Ja, en maar één x-je!’

‘Nóu! Wat bedoelt hij dááár nou weer mee?!’

Mean Girl(s)

A: ‘Zullen we nog een ijsje nemen?’

B: ‘Hmm… ik heb al zoveel en vet gegeten!’

A: ‘Ach, één keer zondigen mag best meid! Je kan het écht hebben hoor!’

B: ‘Oké, even kijken hoor! Er is ook zoveel keus!’

A: ‘Dan neem je toch gewoon 3 smaken? Kan best hoor, helemaal niet raar’

B: ‘Als jij het zegt… Weet jij al wat je neemt?’

A: ‘Ik kijk nog even rond, bestel jij maar alvast’.

B: ‘Oké. Dan neem ik een bolletje pure chocolade, een caramel fudge en… die white brownie smaak, graag. Op een hoorntje ja’

A: ‘Ik wil graag 2 bolletjes low fat yoghurt op sojabasis. In een bakje, alstublieft’.

Jongenspraat

‘Yo, alles chill?’

‘Ja maat, met jou dan?’

‘Ook maat, ook’

-einde gesprek-

Herkennen jullie het? ;)

'Maar genoeg over mij...'

Met haar grote Dior zonnebril op haar neus zit ze parmantig tegenover je op het terras. Nippend aan haar rosé terwijl ze je van achter haar oogkleppen minachtend opneemt. Je schuift je glas wat heen en weer, wendt je blik naar beneden en onderdrukt de neiging om op je mobiel te kijken voor de tijd. Zij daarentegen neemt geen enkele moeite belangrijke berichten op haar Blackberry te negeren.

Alle gespreksonderwerpen aan het tafeltje zijn al aan bod geweest. Je hebt met oprechte interesse geïnformeerd naar haar studie. Naar haar huisgenoten. De stage. Haar liefdesleven, waar ze, zoals het hoort, niet teveel over wil loslaten. Ze zegt nog net niet: ‘Daar laat ik mij niet over uit’. Je leeft helemaal mee met haar spannende intakegesprek voor die super baan en spreekt haar moed in. Je voelt je niet alleen haar interviewer, maar je hebt óók nog de eer om haar persoonlijke life coach te zijn.

Een interviewer en een life coach hebben in ieder geval één ding gemeen. Het draait om de persoon die jij vragen stelt of coacht. Het gaat dus niet om jou. Een belangrijk punt om te onthouden. Het gaat niet om jou. Toch vraag je jezelf af waarom je hier bent. Waarom heeft ze voorgesteld eens ‘lekker bij te praten’? Als het praten vooral van één kant komt en jij zoekt naar iets om te zeggen zoals je zocht toen je je Chanel lipgloss kwijt was?

Tussen het wijn nippen en het glas heen en weer schuiven door heeft er zich een ijzige stilte voltrokken. Het is nu alleen een kwestie van lege blikken uitwisselen. Gelukkig! Er wordt wat gezegd! Uit haar mond nota bene. Wel iets in de richting over jouw mislukte studie. Daarna volgt er nog een grappige anekdote over je crush op een sukkelige jongen. ‘En ben je nou een kilootje aangenomen?’ is de belangstellende vraag die tactisch aan je word gesteld nadat je je broodje tapenade achter de kiezen hebt.

Ze vertoont kenmerken met de venijnige meiden uit Gossip Girl en vooral de blikken en vileine opmerkingen heeft ze onder de knie. Maar ach! Het is toch iets, een stukje interesse in jouw toch nog voor haar boeiende leven. En het is beter dan die opmerking over die –voor jou onzichtbare- immense gerstekorrel op je neus, zoals er bij de vorige bijeenkomst gezegd werd.

'STOP! Genoeg over jou! Hoe gaat het eigenlijk met mij?!!'

3 zoenen en de belofte ´we bellen elkaar nog´. Dan is de onewomanshow over. Wie wie belt, dat blijft onduidelijk. Maar je weet dat jij diegene niet bent die de telefoon als eerst in handen neemt...

Kennen we haar allemaal niet? De diva vriendin?

Oeps, lang niet gepost. Smoesjes? Heb ik niet. Wel heb ik mijn blogtitel veranderd.