Mijn dagboek kalk ik altijd vol met nutteloze informatie. Kijk maar mee. Deze dingen heb ik deze week meegemaakt:
- Bij de bieb heel vreemd aangekeken worden toen ik naar mijn gereserveerde Sex and the City-dvd vroeg. “Kunt u dat nog even herhalen? Se-… in the City?”. Kennelijk zijn er nog steeds achtergestelde vrouwen die denken dat de beste show aller tijden porno is. Dat is toch ongehoord?
- Na één zin te op normaal volume hebben uitgewisseld met mijn reisgenootje een hele kwade blik krijgen van de vrouw tegenover me. De trein was nog niet eens aan het rijden, maar ja, stiltecoupé is dus ook echt stiltecoupé.
- Op dezelfde dag in een niet-stiltecoupé door een bejaarde, die heel geconcentreerd een vergeeld boekje aan het lezen was, op mijn stemvolume gewezen. “Anders beweegt u zich even naar de stiltecoupé”, wilde ik nog opperen. Toch maar niet gedaan. “Oh”, piepte ik zacht in plaats daarvan, “sorry”.
- Héél lang over een héle mooie tas getwijfeld, maar ik heb hem toch alleen achtergelaten. En ja, nu dus spijt, want die schat bevindt zich hier drie uur rijden (met de trein ja) vandaan.
- Versierd worden door een zestienjarige met bijbehorend puistenprobleem. Dat heeft dus verder geen toelichting nodig.
