Het lot der vriendjeslozen

Het valt niet mee om een vrije meid te zijn tijdens de feestdagen. Bij het aanblik van je nicht die in geuren en kleuren vertelt over haar huwelijksvoorbereidingen, zakt de moed je in de schoenen. En door plagerige vragen van familieleden als ‘Dit jaar wéér geen vriendje mee?’ weet je ineens weer waarom je zo tegen deze kerstviering opzag... Ja, als je niet uitkijkt zou je in deze donkere dagen zomaar in een singledepressie kunnen komen. Maar er zijn ook voordelen aan een eenzame kerst!

1. Vriendjelief werpt je geen afkeurende blik toe als je een derde stuk chocoladetaart (wel ter compensatie van een liefdeloos bestaan) opschept, want je hebt geen vriendjelief. Dat je moeder dit wel doet neem je maar op de koop toe.

2. Je hoeft je niet tegenover je metgezel te verontschuldigen voor je foute oom die ´lollige´ grappen maakt en na zijn zevende glas glühwein al zingend ´All I want for Christmas´ op de feestelijk gedekte tafel staat te dansen. En dan krijg je bij het afscheid ook nog eens een extra dikke pakkerd van hem!

3. De tweede kerstdag kun je zonder problemen (want: geen verplichtingen) de hele dag in bed je roes uitslapen, onder het genot van Love Actually en een pak kerstkransjes. En tissues. De kilo´s sporten we er wel later af en de uitgelopen mascara laten we ook gewoon zitten. In 2012 worden we wel weer aantrekkelijk.

Verder volgen nog de bekende voordelen: geen kerstcadeau voor hem (scheelt weer geld), geen vervelende schoonouders en uhm tja.

Singles, de eerste helft van kerst zit er op. Nog even volhouden! Met deze positieve kanten lukt dit vast. Ook aan alle lucky bastards met vriend een fijne kerst toegewenst.

Taalirritaties deel 2!

Vorig jaar stond het eerste deel van Taalirritaties op mijn blog. Het is niet alleen tijd voor een comeback van dit bloggertje, maar ook tijd voor een deel 2! Het gaat niet over taalfouten, maar over spreektaal. Hier volgen dus wat woorden en zinnen die mij opvallen, aan de hand van wat voorbeeldjes en soms enige uitleg. Na het lezen van dit stuk(je) denk je vast: ´o my god, dat mens heeft ook overal last van.´

Categorie: Dingetje

Het is nog steeds erg hip om verkleinwoordjes te gebruiken. Ik hoor nog steeds vaak ‘vriendinnetje’ om de oren vliegen, en nee, dat zijn dan niet schattige jongens die het over hun geliefde hebben. Maar er zijn ook nieuwe varianten waar aan je je kunt ergeren.

 ‘Dit mannetje gaat effe een biertje scoren’. – dit woordje wordt vaak gezegd door balletjes in roze polo’tjes, of door mannen van 30+ die zichzelf héél wat voelen. Maar dat is bij die kakkers ook zo. Ze voelen zich zo bijzonder en geweldig dat ze over zichzelf in de derde persoon praten.

(Praat zo ook eens over jezelf! ‘Dit vrouwtje gaat morgen haar tentamen verpesten’.)

Het was zo’n gedoe om zachtroze vulling voor de huwelijkstaart te regelen! Dat was wel echt zo’n dingetje. – Dit woord wordt vaak gebruikt door hippe vrouwen die iets hadden wat hun veel stress en gedoe bezorgde.

Categorie: Gewoon omdat het echt niet kan

Ik ga straks mijn nagels rood lakken! Gewoon omdat het kan. – De betekenis lijkt me duidelijk; het kan gewoon. Ik hoor deze zin iets te vaak, na elke loze of minder loze mededeling.  Vooral door mensen die PowNews kijken. Want daar komt het vandaan. Maar ook de niet PowNews-kijkers nemen het over.

-‘Meid! Ik zie je snel weer hè! Nu lekker weekend! Wel echt genieten hè! GENIETEN!!!’

-‘Zo, nu even rust. Lekker op de bank een boekje en een wijntje. Even me-time, een verwenmomentje pakken’.-  Brrr! Sowieso ‘een momentje pakken’ bezorgt me ril-ling-en!

Categorie: Straattaal

Baas! De meest onlogische woorden -in hun context- zijn nu vet spang man.

-          Dat is echt baas/bazig!  - Dat is echt stoer (denk ik?)

-          Zijn er nog bazen vanavond?! – Gaan er nog stoere lui naar de stad vanavond?

-          Was echt koning/prins vannacht pik – Was echt wreed vannacht.

-           ‘Die chick/dude heeft echt swagger yo’/‘Ik draag hem (jurkje) gewoon met swagger!’-

Het betekent zoiets als je eigen stijl, je persoonlijke manier van doen, hoe je overkomt. Maar dit woord hoor ik té vaak, in een niet passende context. En als het wel klopt, vind ik deze uitdrukking alsnog IRRITANT.

Categorie: Gezelliebel!

Straks ga ik lekker uit met de meiden’. -
Als ik dit hoor krijg ik ook de rillingen. Maar ik vraag me ook altijd af wie de betreffende persoon bedoelt met ‘de meiden’.  Wie mogen zich vereerd voelen om tot ‘de meiden’  gerekend te worden? En wie horen er niet bij? (Hij is er ook in de mannelijke vorm, met ‘de maten’.)

nomnomnom: Als ik dit getypt zie staan, zie ik altijd een knagende cavia voor me.  Het moet volgens mij het geluid voorstellen wat je krijgt als je (iets heel lekkers) eet. Je ziet het dan ook vaak staan als onderschrift bij foto’s van eten op Twitter en Facebook.

´Lekker pittig je nieuwe kapsel! Staat heel vlot!´

´Of je nog een keer met Thomas uit moet? Goed idee joh! Doen!´

´Morgen gaan we gezellig naar de spa! Hélemaal leuk!´

(Of ik inderdaad overal last van heb? Valt mee. Ik vind dit soort dingen gewoon leuk om op te schrijven. Deel 1 vind je onder 'Uit de oude doos')

Bang voor glazenwassers

Het leven van een bange schijterd gaat niet over rozen. Ja, je kunt voor de meest onbenullige dingen bang zijn. Mijn raarste angsten? Komt ie:

Angst 1

Dat je je sleutelbos per ongeluk in de brievenbus gooit tijdens het brievenposten. Of nog erger: in een rioolputje. Hoewel dat eerste bijna onmogelijk lijkt, is het me weleens BIJNA overkomen. Sindsdien post ik nog steeds brieven met mijn sleutels in mijn hand. Zo houd je het leven toch nog spannend.

(rare trekjes & gewoontes behandel ik een volgende post)

Angst 2

Dat de Engerd uit die horrorfilm ´s nachts ineens je kamer binnen komt lopen. Of dat je hem ineens ziet in je spiegelbeeld… Als je gezegend bent met een grote dosis fantasie, denk je écht dat dit kan gebeuren. Nou ja, tot het weer licht wordt dan.

Angst 3

Weet je wat me pas erg lijkt? Als je rustig aan het douchen bent in de badkamer, en je ineens oog in oog staat met de glazenwasser. Ik zou niet weten hoe snel je dan moet wegrennen! En dit is ook geen onmogelijke angst, aangezien ze ook nooit aanbellen met de waarschuwing: ‘We gaan nu uw ramen wassen, dus zorg ervoor dat u niet gaat nu douchen!’. Zouden ze het erom doen?

Angst 4

Dat ik later een oud en eenzaam vrouwtje wordt dat d’r haar laat grijs groeien, lange vodden draagt en samenwoont met haar 4 honden en 7 Chinese naaktkatten. En dat mensen dan smiespelen tegen elkaar: ‘Ach, dit is dat arme mens op 4C, die is een beetje gek’.

(Chinese naaktkatten, die zijn pas eng!)

Zo, dat was even zwaar! Maar zeg me niet dat ik de enige ben met vreemde angsten… Wat zijn de jouwe?

Beste Weergod,

Lieve Beste Zeer gewaardeerde Weergod,


U heeft vast al heel veel klaagzang aangehoord van mensen die zeuren dat het al herfst is in augustus (ja waarom!!??). Maar daar wilde ik het niet met je overhebben hoor. Nee, ik had eigenlijk een vraagje.


Waarom gaat het altijd regenen, nét wanneer ik een halve minuut ben weggefietst en nét wanneer ik een witte broek aanheb? Ik bedoel, tuurlijk snap ik dat het moet regenen. Daarvoor wonen we ook in Nederland. En ja, ik had ook Buienradar moeten checken maar die klopt toch nooit.


En ik wil u nergens van beschuldigen hoor, maar soms vind ik u een beetje sadistisch. Vandaag was ik dus natgeregend en had ik dus een witte broek aan. Ja lekker gênant, maar ik had wel een regenjas tot de knie aan hoor(viezerik).


Dus toen dacht ik, ik trek een andere broek aan want ik moest weer door de regen. En de enige optie was een veel te grote joggingbroek met pofpijpen. En daaronder te grote regenlaarzen. Met die regencape eroverheen zag ik eruit als de nachtmerrie van Bastiaan van Schaik en de rest van heel mannelijk en vast ook vrouwelijk Nederland. En dan kunt u zeggen: ga dan met de bus of auto. Ik ben niet lui (en die laatste heb ik niet hihihi) en wil graag fit blijven, dus pak ik de fiets.


En waarom kom ik dan altijd bekenden tegen als ik verzopen en doorweekt op de fiets zit, met mijn pluishaar verlept langs mijn hoofd hangend en mascara uitgelopen tot onder mijn kin? En waarom zijn het altijd bekenden die:


1. Altijd heel stylish zijn en zelfs een ultra hippe regencape dragen of,


2. Warm en droog onder een bushokje staan?


Waarom doet u dit mij aan? Ja Weergod, geef me daar eens een antwoord op.


Hoor snel graag van u!!!


Lieve kwade teleurgestelde Groetjes,


Een voor de derde keer vandaag natgeregend meisje


PS: (Omdat deze brief doorkliefd is van pessimisme , noem ik ook een positief punt. Als je helemaal doorweekt thuiskomt is het fijn om in je joggingpak op de bak een warme kop thee en chocoladekoekjes te nuttigen. Want dan voel je je heel zielig maar ook stoer, dat je die regenbui hebt overleefd en verdien je dat dus. Rijd je in een regenbui naar school, werk of date gaat dit positieve punt uiteraard niet op!)


PS2: Wees niet bang, ik niet zelf op het plaatje. Maar die geeft wel goed mijn gevoel weer.

Exclusief!

Hierom was ik dus een maand niet aan het bloggen...

Tranen met tuiten

Met waterige oogjes las ik het. Fancy stopt. Ja het is echt waar. Er komt een einde aan Nederlands bekendste tienermeidenbijbel. De vorige keer vertelde ik al hoeveel ik aan andere bijbel Cosmogirl heb gehad. Dit blad hielp mij samen met Fancy mijn onzekere – wat moet ik in hemelsnaam aan en welke make-up moet ik op- jeugd door. Nu Fancy stopt is er met mijn binnenkort twintigste verjaardag echt een eind aan m’n tienertijd gekomen.

Als tiener kun je sommige dingen onbeschaamd doen. Op een bankje zitten met je vriendinnen, roze kauwgombellen blazen en jongens keuren. Gierend van het lachen alle kleding in H&M passen, en daarna met een leeg tasje de winkel en een chagrijnige verkoopster verlaten. Roze lipgloss opdoen terwijl die stoffige leraar Natuurkunde iets over atoomdeeltjes of iets in die richting uitlegt. En tijdens diezelfde les de Fancy lezen, die verstopt zit tussen je lesboeken.

Ook schrijf je als tiener misschien in een roze schriftje tips/smoesjes op voor als je een erge date hebt en weg wilt. En dan zegt een vriendin: ‘Goh, wat leuk, dat kan zo in Fancy! Daar moet je later echt gaan werken!’.
Je begrijpt, dat meisje met het roze schriftje was ik. Werken bij Fancy was mijn droom. Daar leefde ik een soort van naar toe. Als Fancy redacteur zou ik terecht komen in een team met gezellige vrouwen in hippe kleding, die met hun jeugdige taal de tienermeiden van Nederland elke 2 weken van fijn leesvoer voorzien.

Maar deze droom is vandaag als een roze kauwgombal uit elkaar gespat. Net als ouder worden, hou je het stoppen van Fancy ook niet tegen. Je kunt je er tegen verzetten, maar het gebeurt toch.

Fancy, we will miss you! Lazen jullie hem (vroeger net als ik) ook?

Gedisst door een celebrity

Meisjes die Miss Bieber of Mrs Bloom willen worden. Ze zijn er in grote getalen. Schattig, lief, naïef en obsessief. Maar zeg nou zelf, jij hebt vast ook wel een celebcrush gehad? Was het niet Patrick Swayze, dan was het Brad Pitt of Tom Cruise. Of Aaron van Beugelbekkie.

Het is niet echt een verliefdheid, maar… Tja, wat is het? Je weet heus wel dat jij nooit met je Stiekeme Celebrity Crush naar het altaar zult lopen. Dat je nooit met hem in de bioscoop zal zitten of aan een dinertje met kaarslicht. Toch knip je zijn plaatjes uit de Hitkrant, draai je zijn films of cd’s grijs en hangt zijn poster boven je bed. Je droomt over hem en wordt rood als je zijn naam hoort.

Vijf jaar later tik je voor de grap zijn naam in bij Google Afbeeldingen en schrik je je een ongeluk. Je crush was helemaal niet zo leuk en knap. Wat zág je toch in hem?

Tuurlijk had ik ook een celebrity crush. Twaalf jaar was ik, helemaal fan van die steengoede serie Zoop. Je weet wel, die soap over een club ‘rangers’ die in de Dierentuin woonden en allemaal relaties met elkaar hadden. Er werden zelfs ‘Zoopfandagen’ gehouden, kon je naar die dierentuin om de ‘Zoopies’ ontmoeten. En daar kwamen veel andere twaalfjarige meisjes op af, kan ik je vertellen. Natuurlijk ging ik er zelf ook naar toe. Met m'n zus, die ook Zoopfan (Bastiaan) was.

Daar zat hij. Mike. Dat was die blonde jongen. En mijn celebrity crush. Samen met alle andere Zoopies zat hij achter een tafeltje in de buurt van de olifanten. Zucht, wat was hij toch knap… Er stond alleen een immense wachtrij en het was super heet. Het was zo´n beetje je leven riskeren voor één handtekening. We hadden er veel over, alleen 3 uur wachten en flauwvallen? Nee, dat niet.
Gelukkig kregen we een veel beter idee. Achter het tafeltje waar de Zoopsterren aan het signeren waren, stond een groot raam van een restaurant. Wij gingen daar naar binnen. En stonden dus pal achter de Zoopsterren. De afstand tussen mij en mijn crush bestond alleen uit één raam! Eigenlijk wilde ik wel een foto van Grote Liefde Mike. We klopten op het glas, zodat hij zich zou omdraaien.


Maar dat gebeurde niet. Hoorde hij ons niet? Maar een andere Zoopie draaide zich wel om en lachte ons lief toe. Dat maakte het toch nog een beetje goed. Maar die Mike negeerde ons gewoon. Twee onschuldige fans, die één foto wilden. Fans moet je toch koesteren? Beteuterd liepen we naar buiten en zagen de club op een afstandje. Eigenlijk leek Mike nogal geïrriteerd en verveeld. Hij leek zijn fans niet eens aan te kijken. Hij leek gewoon stikchagrijnig. En daar 2 uur voor moeten reizen…
De liefde was in één klap over.


(Ook bleek hij homo.)

Wie is/was jou Celebrity Crush?

Stomme cadeautjes

Moeilijk: stomme cadeautjes ontvangen

Stel je voor: je bent jarig en je lieve tante* geeft je een pakje. Vol afwachting scheur je het open en  trek je er iets paars uit. Een paars hoedje. Je houd alleen niet zo van paars. En niet van hoedjes. Je zou het ding nooit van je leven opdoen. Wat doe je?

*of je vriendin, oom, oma etc.

A) Je roept: ‘Dank je! Wat leuk!’. Ook als je tante zegt: ‘Echt? Want ik heb het bonnetje nog hoor…’ glimlach je van oor tot oor en roep je: ‘Nee hoor, súper leuk!’. Alles beter dan een teleurgestelde en gekwetste blik. Je hoopt alleen niet dat ze ooit begint over het hoedje dat je nooit draagt…

B) Je zegt ongeïnteresseerd: ‘Leuk!’ en smijt hem naast je neer, terwijl je het cadeautje uit handen van de volgende verjaardagsgast plukt. Zo hoef je niks vervelends te zeggen, maar komt de boodschap wel over.

C) Je zegt vriendelijk en rustig: ‘Dankjewel! Ik vind het heel leuk dat je iets voor me hebt meegenomen. Maar als ik heel eerlijk ben is het niet zo mijn smaak’.

De oplossing?

Bij A blijf je aardig en kwets je diegene niet, maar loop je het bonnetje mis en zit je opgescheept met een stom cadeau. Oplossing B is bot en niet doeltreffend, dus valt sowieso af. En dan C. Die is de beste, aangezien je daar vriendelijk bedankt en uitlegt dat je het niet zo ziet zitten. Alleen zou je die zinnen zonder stotteren uit je mond krijgen?

Het blijft een moeilijke issue, want diegene heeft vaak wel zijn of haar best gedaan om iets speciaal voor jou uit te kiezen. Laat zien dat je dankbaar bent, alleen dat het niet zo jou smaak is. Anders zul je elk verjaardag gele, oranje en groene hoedjes mogen ontvangen.

Wat zou jij doen?

Ook moeilijk: je geeft een cadeautje en ziet dat diegene het niet leuk vindt, maar net doet alsof hij of zij het leuk vindt

Giechelen

Voor versiertips las ik de Cosmogirl. Languit liggend op bed, glas cola en een bakje chips voor je neus en Michelle Branch uit de speakers. Puur jeugdsentiment. Cosmogirl, dat was mijn Heilige Geschrift toen ik een jaar of 13 was. Ideaal tijdverdrijf voor een vrije vrijdagmiddag of voor een meidenavond, boordevol handige tips en adviezen op het gebied van beauty en boys.

In deze tienermeidenbijbel stond dat je als je een oogje op een jongen had, je altijd naar hem moet lachen en met je haar moet spelen als je met hem praat. Dat je een briefje in zijn kluisje moet stoppen of je BFF hem moet laten vertellen dat jij hem leuk vind. Als je deze tips goed uitvoerde, zou de leuke boy in kwestie zijn MSN aan je geven. Een date naar de bios zou dan niet lang uitblijven. Zeer educatief dus allemaal, zo'n meidenblaadje.

Net als de horoscoops kloppen sommige dingen in de Cosmogirl niet helemaal. Allereerst durf je als schuchter brugklasmeisje eigenlijk niet tegen zo’n leuke, maar enge jongen te praten. Daarbij, als je het eenmaal wel durft, ga je vanzelf dwangmatig aan je haar plukken. En je loopt ook automatisch een beetje heel rood aan en je gaat nerveus staan stotteren. Maar nog erger: giechelen. Je doet het net zoals bovenstaande dingen ook spontaan, en niet zo subtiel ook. Pas als je klaar bent met dit hoge, piepende maar vooral zenuwachtige lachje, denk je bij jezelf: ‘Sh*t, doe eens normaal!’. En de leuke boy denkt ook één ding: ‘Wegrennen!’

Gelukkig bestaat er MSN, want je BFF heeft zijn msn adres voor je geachterhaald. Zo kun je veilig achter je beeldscherm romantische teksten typen. Hij kan jouw peinzende hoofd en je rode blosjes niet live aanschouwen. Van dat giechelen merkt hij niets. En hij ziet ook niet dat je continu je zinnetje opnieuw typt en dat weer weg entert. Na deze virtuele gesprekken speel je zijn woorden nog eens af in je hoofd, piekerend in bed. Wat bedoelt hij precies met ‘Kusje (K)?’ en wat betekent: ‘Ik spreek je snel?’

Nu, zes jaar later, heb ik MSN al lang van de computer afgegooid. Daarbij doe ik genoeg foundation op tegen rode blosjes, ook al vinden jongens dat ´schattig´ volgens de Cosmogirl. Maar één ding leer je dus nooit af: dat giechelen. Kwam ik achter toen tegenover een Hotte Boy stond. En onbewust met mijn haar aan het frunniken was en daarna een hoog, piepend, lacherig toontje uit mijn mond hoorde komen.

Geen tijdschrift dat me daar van af kan helpen.

Life in highschool

In highschoolfilms zie je altijd dezelfde soort typetjes rondlopen. Het is al een tijdje geleden dat ik zelf nog op de middelbare zat, maar ik denk dat ik wel een leuk beeld kan schetsen qua ‘soorten’ mensen die er rondlopen. Lekker stereotiep ja, dus neem het alsjeblieft niet (te) serieus, it’s just for fun.

Kakkers

Herken je aan: merkbloesjes en polo’s, keurig gekamd haar, aftershave (jongens), plooirokjes en schoudertassen(meisjes)

Gedrag: neerkijken op de minder bedeelde mensen, het rollende R-accent, streberig naar hoge cijfers waar ze zogenaamd ‘niets voor hoeven te doen’

Stoertjes

Herken je aan: Jack and Jones en G-Star kleding, broek onder de kont, fel gekleurde merkboxers

Gedrag: verstoren van de les, luide ringtones van de New Kids of boergeluiden, blikjes energydrank, veel spijbelen en andere stoere acties, grof taalgebruik, beledigen van de leraar

Emo’s

Herken je aan: de zwarte tekeningen op hun gezicht, zwarte kleding, lange gewaden, depressieve oogopslag, ingewikkeld haar

Gedrag: ‘Ik wil hier niet bij horen’ (maar ik heb wel 10 emo-vrienden), liefde voor alternatieve en vage muziek, foto’s van zichzelf makend met blik naar beneden gericht

Tutjes

Herken je aan: hun parelkettingen, parfum wat je al ruikt op 10 meter afstand, roze blush, etui in handtas mee naar school

Gedrag: lipgloss bijwerken onder de les, roddelen in de toiletten, briefjes versturen in de klas naar hun vriendinnen, de leraar versieren voor een beter cijfer

Nerdjes

Herken je aan: bril, te grote shirts met cartoonprint, haar in bloempotmodel

Gedrag: vooral geïnteresseerd in geodriehoeken en slakken, doelwit propjesgeschiet van de kakkers en stoertjes, vaak achter de computer in pauze

Modemeisjes

Herken je aan: leuke en eigenzinnige combi’s , vaak kleding van H&M, Zara en Bershka

Gedrag: Verschilt, er zijn veel modemeisjes

Overige

De ‘normale mensen’, die er niet (of misschien stiekem) bij (hoeven te) horen. Normale, niet eruit springende kledingstijl. Ergeren zich vaak aan de Tutjes, hebben stiekeme crushes op de Stoertjes (meisjes), mogen de Kakkers totaal niet en lachen met elkaar om de Nerdjes.

Outsiders

De mensen die er helemaal niet bij horen, dus ook niet bij overig. Ze gaan hun eigen weg.

Life in highschool: het is soms hard. Op de middelbare wil je er vaak bij horen, maar bedenk: waar hoor je dan bij? Bij de andere club mensen die er ook allemaal bij willen horen, maar ook niet weten waar dan bij precies?

In welk kopje zou je jezelf indelen? (ook al zit je misschien niet meer op de middelbare school). En ik: had een schoudertas, eyeliner, blousjes en blush, dus ehm... hoorde ik overal bij, of gewoon nergens.

Hoe word je een Blogger Celebrity?

Move over Sylvie en Yolanthe! Het zijn de blogger chicks die er toe doen! Met hun poppige gezichtjes en gestylde haren lachen ze je vanaf je beeldscherm toe. In hun hand een tas van Celine, om het frêle lijf een jurkje van Acne en aan de voeten Zara pumps. Het leven van BC's moet ook een feestje zijn. Frontrow bij de fashionshows mogen zitten, uitgenodigd voor allerlei events en gratis kleding krijgen.Chillen met Bryanboy, meeten met collega-bloggers en verre reizen maken... Maar aan deze stardom gaat een hoop vooraf. Je wordt immers niet zomaar een bekendheid! Stappenplan:

1. Een fotogeniek gezicht

Je kunt de mooiste outfits dragen, maar een meisje dat haar ogen dicht heeft of de verkeerde richting in kijkt, doet het niet zo goed op de foto. Dat betekent niet dat je model moet zijn, ook als je klein bent of maat 38 hebt kun je succesvol fashionbloggen. Wellicht is het afwijken van het standaard perfecte beeld juist je sterke punt. Maar een sprekend gezicht, een killer smile en een zelfverzekerde uitstraling werken zeker in je voordeel!

2. Niet vies van goedkoop

Zonder gêne je Chaneltas combineren met dat jurkje van H&M. Laat je volgers zien dat jij ook maar een gewoon meisje bent zodat zij zich met je identificeren. Geen geld voor designer-stuff? Pik dan de leukste items bij Zara, H&M en vintage-shops eruit en combineer deze op een originele manier. Zodra je meer in de picture komt, regent het Chanel-tassen.

3. Kwaliteit en details

Let op de kleine dingen. Vlekken en ongestreken kleding zijn uit den boze. Zorg dat je een goede camera hebt en laat iemand anders je fotograferen. Foto’s gemaakt in de spiegel zijn leuk voor één keer, maar staan niet echt professioneel. In het Engels bloggen maakt je blog toegankelijk, maar let wel op grammatica en spelfouten.

4. Unieke stijl

Het belangrijkste; waar het allemaal om draait. In het gros van de fashionblogs moet je er natuurlijk wel uitspringen. Dit doe je met een unieke stijl, iets wat je hebt of niet. Geen eigen stijl? Met wat Vogues doorbladeren en runwayshows op Style.com bekijken kom je een heel eind. Bedenk: je hebt een modeblog. Loop steeds iets voor op de trends en combineer die op je eigen wijze.

5. Kritiekbestendig

Er zullen altijd mensen zijn die niets van je stijl snappen en niet leuke reacties achterlaten. Laat je hier niet door beïnvloeden.

6. Show your face

Eenmaal uitgenodigd voor events? Ga! Laat je vaak fotograferen, praat met mensen. Je bent je eigen visitekaartje. Once you're in, you're in!

Hoe krijg je veel bezoekers?
Laat reacties achter bij veel andere blogs. Ga modefora af, neem Twitter, promoot jezelf op Facebook.

Zelf wil ik geen Blogger Celebrity worden, maar vond ik het gewoon leuk om te bedenken hoe deze blogger meiden zo bekend zijn geworden! Wat zijn volgens jou de belangrijkste dingen bij een modeblog?

EHBO: Eerste Hulp Bij Onzekerheid

Kwaad kijkt ze me aan. D´r haar pluist, haar eyeliner zit niet goed om over een leuke outfit maar te zwijgen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over haar figuur!  Ja, ik stond oog in oog met mijn spiegelbeeld. We hebben het weleens met elkaar te verduren, zeker als ik in een pashokje van Mango sta of ik net de Vogue heb gelezen.

Hoewel het schijnt dat het mooie innerlijk er toe doet, krijgen we van buitenaf vaak een ander beeld voorgeschoteld. Graatmagere modellen showen kleding waar het overgrote deel van de vrouwen niet eens inpast. Glossy’s die ons vertellen dat we van ons zelf moeten houden, maar dat wel elke maand een nieuw dieet moeten uitproberen. Waarom moet er een aparte Vogue gemaakt worden met ‘volle’ modellen? Mogen die niet gemixt worden met de magere of zo? En vallen die broeken bij Mango echt zo klein of ligt het aan mij?

Allemaal kwesties waar geen zinvol antwoord op bestaat als je het mij vraagt. Niemand is perfect zonder Photoshop en niet iedereen heeft maat 32 of 34. Met dit in je achterhoofd kan het huidige schoonheidsbeeld je toch knap onzeker maken, zeker als je jong bent en je jezelf door alles laat beïnvloeden. En dat is zonde, want als je jezelf later op foto’s terugziet, zou je het ontzettend jammer vinden dat je toen niet zag hoe mooi je was (bent).

Maakt iemand een lullige opmerking over je uiterlijk? Bedenk dan dat diegene waarschijnlijk net zo onzeker is en zijn of haar zelfvertrouwen wil opkrikken door jou naar beneden te halen en het dus nergens op slaat. Meiden zijn er vooral goed in om elkaar onzekerder te laten voelen, vaak door jaloezie. Een grotere maat pakken is misschien niet zo leuk, maat wat zegt dat etiketje nou over jou? Ben je een beter mens met een kleinere maat? (En je kunt het etiketje er altijd uitknippen ;) )

De boodschap? Waardeer jezelf! Jij bent het waard om gezond te eten en jezelf af en toe te trakteren op een triple chocolate muffin. Ga sporten omdat je het leuk vind en niet om dwangmatig af te vallen. Geef je vriendinnen complimenten en zeg ‘Dankjewel!’ als je er zelf een krijgt in plaats van ‘Vind je dat echt?’. En terug naar het spiegelbeeld verhaal; lachen en haar vriendelijk aankijken helpt! Laat je niet leven door je onzekerheid, start to love your self!

Voel jij je weleens onzeker over je uiterlijk?

Komt een angsthaas bij de dokter

Gisteren had ik een wat ik noem ´baaldag´. Ik werd aangezien voor tienermoeder, ontmoette McDreamy en droeg onbewust een zusteroutfit naar het ziekenhuis.

Al om 8 uur s’ ochtends zat ik op de fiets naar het ziekenhuis .Vooraf maakte ik me nogal druk: ‘Wat nou als ik het niet kan vinden?!’. Mijn moeder stelde me gerust: ‘Zelfs debielen vinden de weg in het ziekenhuis, dus jij ook’. Uiteraard doolde ik aldaar wel even rond, maar werd ik naar mijn plaatsje gewezen door een chirurg die volgens mij net uit de O.K. kwam. Zó Grey´s Anatomy!

Toen ik me ging melden kruiste ik het pad van een Goodlooking Guy in artsentenue. Knapper en jonger dan McDreamy, laten we het daarop houden. Ik dacht ‘o gottegot als ik die maar niet krijg!’ Want hello stuntelgedrag! De vrouw achter de balie keek me veelbetekenend aan, alsof ze mijn gedachtes kon raden. En jij raadt het ook al, ik moest met GG mee. Behalve een leuk koppie had hij een enorm bekakt accent en dat neemt toch wel wat sexappeal weg. Toch deed ik stotterend mijn verhaal.

Er moest een foto van m’n voet gemaakt worden, stelde GG. Stress, stress! Wat nou als..? Blijvend letsel, verlamming, oh oh oh. Als een hyperventilerende hypochonder zat ik in de wachtkamer. Foto gemaakt, weer terug naar GG. Die vertelde me dat de foto niet duidelijk genoeg was en ik weer terug moest. Mijn stresslevel was bereikt, dus waggelde ik weer ‘vrolijk’ naar de röntgenafdeling.

‘Ach, sorry hoor dat het net misging! Zo vervelend he, dat wachten. En je zit natuurlijk ook met je kindje!’ zei de röntgenfotografe. Kindje, kindje??! ‘Ik heb geen kind!’ zei ik benauwd. Ik weet wel hoe het kwam, want ik zat geamuseerd een peuter toe te lachen in de wachtkamer, dit ter afleiding van die knipogende veertiger schuin tegenover me… De vrouw dacht de peuter van mij was.

Na in totaal 3 uur apathisch wachten en de Vriendin en Libelle doorgespit te hebben, kwam het Uur des Oordeels. Godzijdank. Niets ergs te zien op de nu wel geslaagde foto´s. Alleen wat oefeningen mee voor thuis. Huppelend verliet ik het ziekenhuis, op naar de uitgang. Aangeklampt door een man: ‘Zuster, zuster!’ (draag nóóit wit in een ziekenhuis als je geen zuster bent), mezelf afvragend hoe je een rolstoel inhaalt die de weg aan alle kanten verspert (je hebt immers geen bel, subtiel kuchen dan maar) en stiekem kijkend naar alle leuke co’s…

Toch is het niet mijn favoriete uitje, naar het ziekenhuis. Zijn jullie ook bang voor de dokter?

Kamperen op pumps

Help. Over een paar weekjes is het zover. Ik moet weer kamperen. Kamperen doet mij denken aan Birkenstocks en afritsbroeken. En aan Smac en aangebrande pannenkoeken. Als ik aan kamperen denk, dan krijg ik een brok in mijn keel. Word ik een beetje misselijk.

Voor een meisje dat het liefst jurkjes en open sandaaltjes draagt, is kamperen een hele omslag. Ik word uit mijn comfortzone gehaald, letterlijk en figuurlijk.  Met een kampeer-esque outfit bij elkaar rapen als punt 1 op de kamperen-is-een-ramp lijst. Een tent opzetten, ook niet mijn favoriete karwei. Laat ik ook altijd aan andere kampeer gekke, iets te vrolijke mensen over. Het is immers al zwaar genoeg om je geliefde spullen in een versleten reistas te gooien. Je vergeet ook altijd wat essentieels, zoals je toilettas of kookwekker.

Van slapen komt bijna niets terecht. In een tent is het namelijk of heel benauwd, of heel koud. Het stinkt er altijd naar gras of naar de zweetvoeten van je medekampeerders. Vaak lig je dan ook op gras of op de zweetvoeten van je medekampeerders, die niet blijven stil liggen in hun diepe slaap (zij wel!). Dan die vervelende muggen die er op mysterieuze manier in de tent zijn gekropen. En spinnen in élke hoek. Gelukkig weet je met je Ipod na een uurtje in slaap te sukkelen.

Maar mijn allergrootste kampeer ergernis is: ’s nachts wakker worden en naar de wc moeten.

Maar mijn allergrootste kampeer ergernis is: ’s nachts wakker worden en naar de wc moeten. Want zie maar eens die tent uit de komen in het donker, zonder languit over een tentharing te gaan en iedereen wakker te gillen. Zie maar eens in het donker aftastend je roze Louboutin pumps* te vinden, waar nu een slak zich in heeft genesteld. Gelukkig ziet dan niemand je met een wc-rol in je hand over het kampeerterrein lopen.

Brak word je wakker. Het is niet de halve fles rosé** van gisteravond die er in heeft gehakt, maar het zogenaamde kampeerbedje dat lek was. Tijd om je op te frissen dus. Iedereen ziet jou nu wel in je Hello Kitty pyjama naar de douches lopen. Make-up loos. Eenmaal aangekomen mag je ook fijn een uur wachten. Als jij eindelijk aan de beurt bent, wordt er op de deur gebonsd. Je doet er te lang over, opschieten!

Maar er zijn ook genoeg leuke dingen hoor. Marshmellow’s eten, kampvuren en de barbeque bijvoorbeeld. En de gezelligheid van de kampeer gekke mensen. Maar het allerleukste: weer in je eigen bedje liggen. Weer je eigen krultang, je stijltang en al je nagellakjes tot je beschikking. En geen gras.

Ach, ik zal dat éne nachtje kamperen wel doorkomen. Hopelijk.

* instapschoentjes van Zara

**halve fles cola light, ik drink niet, maar rosé klonk logischer in dit verband      

Houden jullie ook niet van kamperen of stel ik me aan?

I'm a Carrie

Mijn voorbeeld, mijn idool, mijn alter ego. Ja ik weet het zeker, I´m a Carrie. Als in Bradshaw.

Bruin haar met blonde highlights? Check. Krullen? Check. Geobsedeerd door kleding, schoenen en tassen? Check. Naam beginnend met een C? Check. Eeuwig single? Ch…

Maar dat zijn nog maar één paar dingen die we gemeen hebben.

Net als Carrie bevind ik me weleens achter de laptop, mijmerend en voor mezelf uitstarend, terwijl ik een column schrijf met een inslag naar mijn persoonlijke leven. Alleen krijg ik er niks voor betaald. Waardoor ik ook iets minder te besteden heb en mijn  kast niet volstaat met Manolotje’s en Choo’s en niet volhangt met Valentino’s en Dior’s, maar met H&Mmetjes en Zara’tjes. Maar de shop en kledingobsessie, die is duidelijk aanwezig. Het meisjesachtige gegiechel, het  stuntelige, onhandige gedrag als we in ongemakkelijke situaties zijn.

In een roze tutu a la Carrie de straat over gaan, het is wat gewaagd in Nederland. Maar in New York, waar het wemelt van de eigenzinnige fashionista’s, is dat normaal. En daarom wil ik ook naar de US. Geen rare blikken van fashion nobody’s als je iets anders aan hebt dan het gebruikelijke tenue; een jeanslegging en Uggs. En ik wil óók zo’n appartement met zo’n trap, waarop je kan zitten dagdromen in je mooie Dior jurkje, nippend aan een frappucchino en een sigaret in je hand. Van roken houd ik eigenlijk niet, maar als Carrie het doet staat het zó stijlvol.

Maar alleen shoppen en kleding, we hebben meer aan ons intelligente hoofd. Zoals het twijfelen, eeuwig twijfelen. Doet Carrie dat bij haar relaties, ik doe dat bijvoorbeeld met een studiekeuze. Of bij het kiezen van een ijsje. Allebei houden we van schrijven. Carrie heeft er haar beroep van gemaakt, ik moet dat nog even regelen. En allebei zijn we heel klein. Wat wel jammer is dat ik nog geen maatje 34 heb, maar wat er nog niet is, kan nog komen. Verder heb ik helaas geen gay friend, en dat lijkt me juist zo leuk. En daten met een man die 10 jaar ouder is, is ook echt niet aan mij besteed.

Als je ons zo naast elkaar zou zien lijken we misschien niet erg op elkaar. En we schelen eigenlijk ook 15 jaar. But, I’m totally a Carrie! Welk SATC-karakter zijn jullie?

Meisjespraat

(opgevangen, op één enkele na, de 1e, uiteraard! ;) )

Au!

´Je lijkt net Barbie´ zegt mijn zusje.

´Barbie van Barbie, of die van Oh Oh Cherso?’

‘Die laatste.’

(na een make-up experiment met veel bronzer en roze supershiny lipgloss)

Jaloers

A:‘O mijn god! Heeft ze nou die Maximizer BH aan?’

B: ‘OMG! Ja! Volgens mij heeft ze er 2 over elkaar heen!’

Even later, als het meisje haar vriendinnen begroet met een knuffel en 3 zoenen

A: ‘Haaaaay schat!’
B:‘Meid! Hoe is hét? Wat zie je er goed uit! Leuke outfit!’
C ‘Echt waar? Dank je!’
(vriendinnengroepje wacht op het terras op hun medevriendin zie ze al de verte aan zien komen)

Meen je dit nou?

‘Maakt hij me niet… dik?’

‘Nééé! He-le-máál niet!’

‘Zal ik niet een maatje groter proberen?’

‘Wel nee! Je bent hártstikke slank!’

‘Echt? Maar mijn kont, lijkt die niet huge hierin?’

…

‘Ehm… ik vroeg je wat?’

‘Hmm, wat zei je? Ja, echt heel erg. Echt superleuk! Ik zou hem doen!’

(2 vriendinnen in H&M, de passende vriendin heeft een iets te strakke broek aan en haar vriendin geeft ‘advies’ terwijl ze zichzelf bewondert in de passpiegel)

 Moeilijke kwesties

‘Matt sms’t :‘Ik ben in de stad’.

‘Alléén dat? ‘

‘Ja, en maar één x-je!’

‘Nóu! Wat bedoelt hij dááár nou weer mee?!’

Mean Girl(s)

A: ‘Zullen we nog een ijsje nemen?’

B: ‘Hmm… ik heb al zoveel en vet gegeten!’

A: ‘Ach, één keer zondigen mag best meid! Je kan het écht hebben hoor!’

B: ‘Oké, even kijken hoor! Er is ook zoveel keus!’

A: ‘Dan neem je toch gewoon 3 smaken? Kan best hoor, helemaal niet raar’

B: ‘Als jij het zegt… Weet jij al wat je neemt?’

A: ‘Ik kijk nog even rond, bestel jij maar alvast’.

B: ‘Oké. Dan neem ik een bolletje pure chocolade, een caramel fudge en… die white brownie smaak, graag. Op een hoorntje ja’

A: ‘Ik wil graag 2 bolletjes low fat yoghurt op sojabasis. In een bakje, alstublieft’.

Jongenspraat

‘Yo, alles chill?’

‘Ja maat, met jou dan?’

‘Ook maat, ook’

-einde gesprek-

Herkennen jullie het? ;)

'Maar genoeg over mij...'

Met haar grote Dior zonnebril op haar neus zit ze parmantig tegenover je op het terras. Nippend aan haar rosé terwijl ze je van achter haar oogkleppen minachtend opneemt. Je schuift je glas wat heen en weer, wendt je blik naar beneden en onderdrukt de neiging om op je mobiel te kijken voor de tijd. Zij daarentegen neemt geen enkele moeite belangrijke berichten op haar Blackberry te negeren.

Alle gespreksonderwerpen aan het tafeltje zijn al aan bod geweest. Je hebt met oprechte interesse geïnformeerd naar haar studie. Naar haar huisgenoten. De stage. Haar liefdesleven, waar ze, zoals het hoort, niet teveel over wil loslaten. Ze zegt nog net niet: ‘Daar laat ik mij niet over uit’. Je leeft helemaal mee met haar spannende intakegesprek voor die super baan en spreekt haar moed in. Je voelt je niet alleen haar interviewer, maar je hebt óók nog de eer om haar persoonlijke life coach te zijn.

Een interviewer en een life coach hebben in ieder geval één ding gemeen. Het draait om de persoon die jij vragen stelt of coacht. Het gaat dus niet om jou. Een belangrijk punt om te onthouden. Het gaat niet om jou. Toch vraag je jezelf af waarom je hier bent. Waarom heeft ze voorgesteld eens ‘lekker bij te praten’? Als het praten vooral van één kant komt en jij zoekt naar iets om te zeggen zoals je zocht toen je je Chanel lipgloss kwijt was?

Tussen het wijn nippen en het glas heen en weer schuiven door heeft er zich een ijzige stilte voltrokken. Het is nu alleen een kwestie van lege blikken uitwisselen. Gelukkig! Er wordt wat gezegd! Uit haar mond nota bene. Wel iets in de richting over jouw mislukte studie. Daarna volgt er nog een grappige anekdote over je crush op een sukkelige jongen. ‘En ben je nou een kilootje aangenomen?’ is de belangstellende vraag die tactisch aan je word gesteld nadat je je broodje tapenade achter de kiezen hebt.

Ze vertoont kenmerken met de venijnige meiden uit Gossip Girl en vooral de blikken en vileine opmerkingen heeft ze onder de knie. Maar ach! Het is toch iets, een stukje interesse in jouw toch nog voor haar boeiende leven. En het is beter dan die opmerking over die –voor jou onzichtbare- immense gerstekorrel op je neus, zoals er bij de vorige bijeenkomst gezegd werd.

'STOP! Genoeg over jou! Hoe gaat het eigenlijk met mij?!!'

3 zoenen en de belofte ´we bellen elkaar nog´. Dan is de onewomanshow over. Wie wie belt, dat blijft onduidelijk. Maar je weet dat jij diegene niet bent die de telefoon als eerst in handen neemt...

Kennen we haar allemaal niet? De diva vriendin?

Oeps, lang niet gepost. Smoesjes? Heb ik niet. Wel heb ik mijn blogtitel veranderd.

Smerige verkooptrucs

Weten jullie nog, het verhaal van de laptop? Nee? Nou dat maakt niet uit. In ieder geval, ik ging nu alwéér kijken voor een nieuwe laptop aangezien ik de vorige had moeten begraven. En toen kwam ik tot de conclusie dat er bij Mediamarkt twee soorten verkopers rondlopen. De eerste is van het kakkerige ‘die Acurrrr moet je echt niet kopen heurrr-type’ en de andere is van het ‘besturingssysteem processor bla bla ik kan je niet volgen ik val in slaap-type’. Die kakkerige types zijn meestal wel het aantrekkelijkst. Daar loop ik dan ook niet op af ter voorkoming van gênante ‘mhihi ik weet hélemaal niets van laptops!’- situaties. Zij lopen ook nooit op jou af. Ze blijven gewoon staan en je stompzinnig aankijken terwijl ze denken: ‘Dat chickie daar die kan geen laptop betalen dus help ik die patser daar wel even’.

Snel had ik dus type 2 te pakken. Niet zo aantrekkelijk, lekker technisch, alles ging voor de wind. Al mijn gênante vragen als: ‘Wat betekent GB?’ en ‘Welke is zowel heel goedkoop als goed?’ kon ik op hem afvuren zonder te blikken of blozen. Hij dacht volgens mij een soulmate in mij gevonden te hebben, want hij begon over gamen. En daar ging het mis. Hij zei: ‘Met deze kun je gewoon op spelen.nl, dan blijft het beeld scherp’. Ik dacht: ‘Wtf, zie ik eruit alsof ik ooit spelen.nl in het balkje daarboven typ?’.
Ik was verward en blijkbaar straalde ik dat ook uit. Ik zei: ‘Uhhhh… gggg’. Er kwam een andere verkoper bij, om het verhaaltje duidelijker te maken. Het was een goddelijke Italiaan. Ik stond perplex. Deze pastte volgens een snelle berekening niet bij het kopje type 1 of type 2. Deze hoorde bij: het- zeldzaam knappe verkoper die eigenlijk in Rome hoort rond te lopen met een gelato in zijn hand bij de Trevifontijn- type.

En dit meisjes, dit is het gevaarlijkste type verkoper. Want voor je het weet heeft deze verkoper je niet alleen een laptop maar ook een bijbehorende lelijke tas, usb-stick en een of andere game (ook al houd je dus NIET van gamen) aangesmeerd met zijn intens groene ogen en diepe stem. En met zijn gebruinde huid en charmante lach. Hij is van het type dat zich op giechelende onnozele meisjes richt, die niets van computers of gamen afweten. Deze meisjes komen nadat ze hun laptop een week hebben weer terug naar de winkel vanwege een ‘klein technisch mankementje’ en willen dat hun goddelijke, knappe Italiaanse verkoper het oplost.
(Ook al hoop ik bíjna dat mijn laptop een klein technisch mankementje oploopt, zou ik echt niet terug gaan hoor. Dat is wanhopig. En daarbij komt het er vast op neer dat ik een verkeerde toets heb ingedrukt en sta ik er nog meer voor lul en smeert hij me World of Warcraft of zo aan.)

Trap er niet in.

Alice in Laptopland

‘Krak’, zei mijn laptop. Door een kleine inschattingsfout is het arme schaap naar de roze laptopjeshemel gegaan. Het bewijs dat ik officieel niet met digitale apparaten om kan gaan én motorisch een tikkeltje gestoord ben. Ik vergeet gewoon altijd dat die dingen zo gevoelig zijn ...

Voor een arme student is de timing van het ongeval niet zo handig. Toch ben ik gaan kijken voor een nieuwe metgezel. Broeken passen is een hel, schoenen passen frustrerend om over galajurkjes nog maar te zwijgen. Toch is een laptop shoppen nóg een graadje erger.

Ten eerste heb je geen last van opdringerige verkopers, maar van afwezige. In digishops (ik noem geen namen; Mediamarkt) moet je meestal zelf op een verkoper aflopen. Wat best ongemakkelijk is. Mijn truc is altijd om de minst aantrekkelijke uit te kiezen, ter voorkoming van: 'Mihihi, mag ik iets vragen? Ik ehm.. weet niet zo veel van laptops mihihi'. Eenmaal beet vliegen de meest exotische termen je om het hoofd. Processors, bytes, bits, weet ik het. Ik zeg dan altijd: ‘o oké’, om vervolgens gedesoriënteerd met een leeg tasje de winkel uit te lopen. Op naar H&M, daar begrijp ik alles gewoon iets beter.

Ook hebben veel verkopers geen besef van budget. Een vriendelijke verkoper zei dat ik beslist voor een MacBook moest gaan na een lang maar overtuigend betoog. Ik moest wel voor een Pro gaan, die was máár 150 euro duurder dan de gewone en beslist veel beter. 'En wat is nou 150 euro?' zei hij. Hij ging nogal de fout in. Ik zei dus nog zo: ik wil een STUDENTEN laptop. Studenten (balletjes in hun roze polo's uitgezonderd) hebben meestal niet zoiets van: máár 150 euro. Of ligt dat nou aan mij?

En zo komt het dat ik al een week niet over een laptop beschik. Laptops shoppen; het is niks voor mij. De laatste keer verliet ik de digiwinkel met een budgetkrultang in mijn tasje. Ik kwam thuis met de verkeerde krultang en brandde binnen 5 minuten mijn hoofd eraan. Met als gevolg een rode plek op m'n kop.

Les 1: ga voorzichtig met je spullen om. Ze pakken je terug als je dat niet doet...

Dus: mijn excuses voor de afwezigheid en voor het niet reageren op reacties :) Daar komt nu verandering in, want het laptop probleem is inmiddels gefixt!

Knappe Kapper

Naar de kapper, het zou een ontspanning moeten zijn. De kater komt later, als je ziet dat er iets meer is afgegaan of wanneer je merkt dat 'warmrood kastanje' toch niet helemaal jouw kleur is. Laatst bezocht ik een budgetkapper. Maar een ontspanning, dat zou ik het toch niet echt willen noemen.

Het rampscenario
Ik kwam binnen en na 1 minuut stond een verveeld ogend meisje op om mij naar mijn kapster te brengen. Mijn stiekeme wens; een fris halflang bobkapsel, had ik al laten varen. Alleen de puntjes eraf, dat durfde ik hier wel. ‘Arme meid’ zei mijn kapster tegen een zuur kijkende collega die net langs liep. ‘Ze moest net iemand knippen met Psychorias!’ legde ze aan mij uit. ‘En nu moet ze al die schilfers opruimen… bah!’.

De volgende minuten durfde ik niets meer te zeggen. Wat zouden ze over mij zeggen als ik de zaak uit zou komen? Ik heb dan gelukkig geen Psychorias, er waren genoeg zaken die ook besproken konden worden. Zoals: 'Wat een angstig meisje was dat zeg!'

De horror begon toen het verveeld kijkende meisje erbij ging kijken. Ze had immers niets te doen en keek nu mij via de spiegel opnemend aan. 'Wil jij die schuine lok proberen?' vroeg mijn kapster aan haar verveelde collega. 'Je moest hem toch nog oefenen?' 'Ja, maar op die pop op school lukt het niet. Maar op mensen gaat het altijd wel beter...' antwoordde het verveelde meisje. Toen was het mijn beurt om een dodelijke blik te zenden. 'Oeps, daar ging je pony!' was namelijk niet een zin die ik wilde horen. Ook het stylen met de stijltang was even spannend: 'Ja, ik ben altijd een beetje bang dat er ineens een oor tussenzit!'.

Ik nam mijn buurvrouw eens op. Bevond zij zich ook in deze angstige horrorsituatie? Stond zij ook al in de startblokken om te vluchten? Het tegendeel bleek, ze was juist lááiend enthousiast. 'Ik kan wel naar een andere kapper gaan, maar die is duurder. En ik vind het zo fijn dat ze hier jullie controleren' jubelde ze, terwijl haar stekeltjes bijgesnoeid werden. Maar wat valt er nog te controleren als je straks met een kaalgeplukte hairdo rondloopt?

Natuurlijk wist ik heus wel dat je er niet voor de klantvriendelijkheid en professionaliteit moest komen. Maar eigenlijk is dat het enige waarover ik kon klagen. Het kapsel dat ik bestelde kreeg ik ook gewoon, het werd ook nog eens gestyld en ik liep ondanks de net ondergane horrorervaring met een glimlach de winkel uit. Ook al werd die beantwoord met een zure, 'had je wat bitch'-blik.

Ik heb een Relatie Crisis

Inspiratie en ik. Op dit moment hebben wij een gespannen relatie.

Het verhaal
Het was dik aan tussen inspiratie en mij. Iedere dag wist ik wel leuke stukjes uit mijn pen te toveren. Leuk in de zin van: veel positieve reacties, waardoor ik ook wist dat ik niet de enige was die ze leuk vond. Originele ideeën waren er genoeg in mijn hoofd, ik hoefde er niks voor te doen. Ik wilde nooit meer zonder, de inspiratie mocht voor altijd bij me horen.

Twijfels
Is dit wel leuk? Wil ik dit wel plaatsten? Is het niet ‘te grappig’ op een niet grappige manier? Is dit wel een leuk lettertype? (Wat vinden jullie van het lettertype op mijn blog? Goed? Of te groot?)

Vreemdgaan
Plots kwam ik hem weer tegen. Op allerlei andere blogs. Ik dacht: ‘Had ik dat maar verzonnen!’. Ik was boos. Waarom werd ik nou in de steek gelaten?

Liefdesverdriet
Met chocolademelk en een Milka tablet wachten tot dat ‘hij’ weer terugkomt. Misschien van zelf, als ik lang genoeg voor me uit staar. Of misschien moet ik een beautyblogger worden. Genoeg make-up in de wereld om over te schrijven en als ik het een keer presteer om een perfect oogpotloodlijntje te maken, niet geheel onmogelijk. Of misschien is er wel behoefte aan een 'ik-ben-een-beetje-doorsnee-met-mijn-spijkerbroek-en-shirtje' modeblog?

Conclusie
Writersblock nog vóór dat mijn carriere goed en wel begonnen is. Inspiratie, kom terug. Alsjeblieft. Ik mis je. Heel erg.

Breakup?
En verder ben ik niet zo dramatisch hoor, neem deze post maar met een korreltje zout. We gaan nog lang niet uit elkaar en mijn blog wordt ook fantastisch ALS ik mijn wederhelft weer gevonden heb.

Tips?
Wat doe je tegen een writersblock?