Smerige verkooptrucs

Weten jullie nog, het verhaal van de laptop? Nee? Nou dat maakt niet uit. In ieder geval, ik ging nu alwéér kijken voor een nieuwe laptop aangezien ik de vorige had moeten begraven. En toen kwam ik tot de conclusie dat er bij Mediamarkt twee soorten verkopers rondlopen. De eerste is van het kakkerige ‘die Acurrrr moet je echt niet kopen heurrr-type’ en de andere is van het ‘besturingssysteem processor bla bla ik kan je niet volgen ik val in slaap-type’. Die kakkerige types zijn meestal wel het aantrekkelijkst. Daar loop ik dan ook niet op af ter voorkoming van gênante ‘mhihi ik weet hélemaal niets van laptops!’- situaties. Zij lopen ook nooit op jou af. Ze blijven gewoon staan en je stompzinnig aankijken terwijl ze denken: ‘Dat chickie daar die kan geen laptop betalen dus help ik die patser daar wel even’.

Snel had ik dus type 2 te pakken. Niet zo aantrekkelijk, lekker technisch, alles ging voor de wind. Al mijn gênante vragen als: ‘Wat betekent GB?’ en ‘Welke is zowel heel goedkoop als goed?’ kon ik op hem afvuren zonder te blikken of blozen. Hij dacht volgens mij een soulmate in mij gevonden te hebben, want hij begon over gamen. En daar ging het mis. Hij zei: ‘Met deze kun je gewoon op spelen.nl, dan blijft het beeld scherp’. Ik dacht: ‘Wtf, zie ik eruit alsof ik ooit spelen.nl in het balkje daarboven typ?’.
Ik was verward en blijkbaar straalde ik dat ook uit. Ik zei: ‘Uhhhh… gggg’. Er kwam een andere verkoper bij, om het verhaaltje duidelijker te maken. Het was een goddelijke Italiaan. Ik stond perplex. Deze pastte volgens een snelle berekening niet bij het kopje type 1 of type 2. Deze hoorde bij: het- zeldzaam knappe verkoper die eigenlijk in Rome hoort rond te lopen met een gelato in zijn hand bij de Trevifontijn- type.

En dit meisjes, dit is het gevaarlijkste type verkoper. Want voor je het weet heeft deze verkoper je niet alleen een laptop maar ook een bijbehorende lelijke tas, usb-stick en een of andere game (ook al houd je dus NIET van gamen) aangesmeerd met zijn intens groene ogen en diepe stem. En met zijn gebruinde huid en charmante lach. Hij is van het type dat zich op giechelende onnozele meisjes richt, die niets van computers of gamen afweten. Deze meisjes komen nadat ze hun laptop een week hebben weer terug naar de winkel vanwege een ‘klein technisch mankementje’ en willen dat hun goddelijke, knappe Italiaanse verkoper het oplost.
(Ook al hoop ik bíjna dat mijn laptop een klein technisch mankementje oploopt, zou ik echt niet terug gaan hoor. Dat is wanhopig. En daarbij komt het er vast op neer dat ik een verkeerde toets heb ingedrukt en sta ik er nog meer voor lul en smeert hij me World of Warcraft of zo aan.)

Trap er niet in.

Alice in Laptopland

‘Krak’, zei mijn laptop. Door een kleine inschattingsfout is het arme schaap naar de roze laptopjeshemel gegaan. Het bewijs dat ik officieel niet met digitale apparaten om kan gaan én motorisch een tikkeltje gestoord ben. Ik vergeet gewoon altijd dat die dingen zo gevoelig zijn ...

Voor een arme student is de timing van het ongeval niet zo handig. Toch ben ik gaan kijken voor een nieuwe metgezel. Broeken passen is een hel, schoenen passen frustrerend om over galajurkjes nog maar te zwijgen. Toch is een laptop shoppen nóg een graadje erger.

Ten eerste heb je geen last van opdringerige verkopers, maar van afwezige. In digishops (ik noem geen namen; Mediamarkt) moet je meestal zelf op een verkoper aflopen. Wat best ongemakkelijk is. Mijn truc is altijd om de minst aantrekkelijke uit te kiezen, ter voorkoming van: 'Mihihi, mag ik iets vragen? Ik ehm.. weet niet zo veel van laptops mihihi'. Eenmaal beet vliegen de meest exotische termen je om het hoofd. Processors, bytes, bits, weet ik het. Ik zeg dan altijd: ‘o oké’, om vervolgens gedesoriënteerd met een leeg tasje de winkel uit te lopen. Op naar H&M, daar begrijp ik alles gewoon iets beter.

Ook hebben veel verkopers geen besef van budget. Een vriendelijke verkoper zei dat ik beslist voor een MacBook moest gaan na een lang maar overtuigend betoog. Ik moest wel voor een Pro gaan, die was máár 150 euro duurder dan de gewone en beslist veel beter. 'En wat is nou 150 euro?' zei hij. Hij ging nogal de fout in. Ik zei dus nog zo: ik wil een STUDENTEN laptop. Studenten (balletjes in hun roze polo's uitgezonderd) hebben meestal niet zoiets van: máár 150 euro. Of ligt dat nou aan mij?

En zo komt het dat ik al een week niet over een laptop beschik. Laptops shoppen; het is niks voor mij. De laatste keer verliet ik de digiwinkel met een budgetkrultang in mijn tasje. Ik kwam thuis met de verkeerde krultang en brandde binnen 5 minuten mijn hoofd eraan. Met als gevolg een rode plek op m'n kop.

Les 1: ga voorzichtig met je spullen om. Ze pakken je terug als je dat niet doet...

Dus: mijn excuses voor de afwezigheid en voor het niet reageren op reacties :) Daar komt nu verandering in, want het laptop probleem is inmiddels gefixt!

Knappe Kapper

Naar de kapper, het zou een ontspanning moeten zijn. De kater komt later, als je ziet dat er iets meer is afgegaan of wanneer je merkt dat 'warmrood kastanje' toch niet helemaal jouw kleur is. Laatst bezocht ik een budgetkapper. Maar een ontspanning, dat zou ik het toch niet echt willen noemen.

Het rampscenario
Ik kwam binnen en na 1 minuut stond een verveeld ogend meisje op om mij naar mijn kapster te brengen. Mijn stiekeme wens; een fris halflang bobkapsel, had ik al laten varen. Alleen de puntjes eraf, dat durfde ik hier wel. ‘Arme meid’ zei mijn kapster tegen een zuur kijkende collega die net langs liep. ‘Ze moest net iemand knippen met Psychorias!’ legde ze aan mij uit. ‘En nu moet ze al die schilfers opruimen… bah!’.

De volgende minuten durfde ik niets meer te zeggen. Wat zouden ze over mij zeggen als ik de zaak uit zou komen? Ik heb dan gelukkig geen Psychorias, er waren genoeg zaken die ook besproken konden worden. Zoals: 'Wat een angstig meisje was dat zeg!'

De horror begon toen het verveeld kijkende meisje erbij ging kijken. Ze had immers niets te doen en keek nu mij via de spiegel opnemend aan. 'Wil jij die schuine lok proberen?' vroeg mijn kapster aan haar verveelde collega. 'Je moest hem toch nog oefenen?' 'Ja, maar op die pop op school lukt het niet. Maar op mensen gaat het altijd wel beter...' antwoordde het verveelde meisje. Toen was het mijn beurt om een dodelijke blik te zenden. 'Oeps, daar ging je pony!' was namelijk niet een zin die ik wilde horen. Ook het stylen met de stijltang was even spannend: 'Ja, ik ben altijd een beetje bang dat er ineens een oor tussenzit!'.

Ik nam mijn buurvrouw eens op. Bevond zij zich ook in deze angstige horrorsituatie? Stond zij ook al in de startblokken om te vluchten? Het tegendeel bleek, ze was juist lááiend enthousiast. 'Ik kan wel naar een andere kapper gaan, maar die is duurder. En ik vind het zo fijn dat ze hier jullie controleren' jubelde ze, terwijl haar stekeltjes bijgesnoeid werden. Maar wat valt er nog te controleren als je straks met een kaalgeplukte hairdo rondloopt?

Natuurlijk wist ik heus wel dat je er niet voor de klantvriendelijkheid en professionaliteit moest komen. Maar eigenlijk is dat het enige waarover ik kon klagen. Het kapsel dat ik bestelde kreeg ik ook gewoon, het werd ook nog eens gestyld en ik liep ondanks de net ondergane horrorervaring met een glimlach de winkel uit. Ook al werd die beantwoord met een zure, 'had je wat bitch'-blik.

Ik heb een Relatie Crisis

Inspiratie en ik. Op dit moment hebben wij een gespannen relatie.

Het verhaal
Het was dik aan tussen inspiratie en mij. Iedere dag wist ik wel leuke stukjes uit mijn pen te toveren. Leuk in de zin van: veel positieve reacties, waardoor ik ook wist dat ik niet de enige was die ze leuk vond. Originele ideeën waren er genoeg in mijn hoofd, ik hoefde er niks voor te doen. Ik wilde nooit meer zonder, de inspiratie mocht voor altijd bij me horen.

Twijfels
Is dit wel leuk? Wil ik dit wel plaatsten? Is het niet ‘te grappig’ op een niet grappige manier? Is dit wel een leuk lettertype? (Wat vinden jullie van het lettertype op mijn blog? Goed? Of te groot?)

Vreemdgaan
Plots kwam ik hem weer tegen. Op allerlei andere blogs. Ik dacht: ‘Had ik dat maar verzonnen!’. Ik was boos. Waarom werd ik nou in de steek gelaten?

Liefdesverdriet
Met chocolademelk en een Milka tablet wachten tot dat ‘hij’ weer terugkomt. Misschien van zelf, als ik lang genoeg voor me uit staar. Of misschien moet ik een beautyblogger worden. Genoeg make-up in de wereld om over te schrijven en als ik het een keer presteer om een perfect oogpotloodlijntje te maken, niet geheel onmogelijk. Of misschien is er wel behoefte aan een 'ik-ben-een-beetje-doorsnee-met-mijn-spijkerbroek-en-shirtje' modeblog?

Conclusie
Writersblock nog vóór dat mijn carriere goed en wel begonnen is. Inspiratie, kom terug. Alsjeblieft. Ik mis je. Heel erg.

Breakup?
En verder ben ik niet zo dramatisch hoor, neem deze post maar met een korreltje zout. We gaan nog lang niet uit elkaar en mijn blog wordt ook fantastisch ALS ik mijn wederhelft weer gevonden heb.

Tips?
Wat doe je tegen een writersblock?